“now it’s computers and more computers

and soon everybody will have one,
3-year-olds will have computers
and everybody will know everything
about everybody else
long before they meet them.
nobody will want to meet anybody
else ever again
and everybody will be
a recluse

translate to nepali with meaning and summary and analogy as a college professor in nepali language

like I am now.”

यो भनाइले डिजिटल युगमा अत्यधिक सूचना र प्रविधिको प्रयोगले मानवीय सम्बन्धहरूमा पार्न सक्ने नकारात्मक प्रभाव र सम्भावित सामाजिक अलगावको कल्पना गरेको छ।

---

Original Quote:

“now it’s computers and more computers
and soon everybody will have one,
3-year-olds will have computers
and everybody will know everything
about everybody else
long before they meet them.
nobody will want to meet anybody
else ever again
and everybody will be
a recluse
like I am now.”

---

नेपाली अनुवाद (Nepali Translation):

"अहिले कम्प्युटर नै कम्प्युटर छन्
र चाँडै सबैैसँग एउटा हुनेछ,
तीन वर्षका बालबालिकासँग पनि कम्प्युटर हुनेछ
र सबैले अरू सबैको बारेमा
उनीहरूलाई भेट्नुभन्दा धेरै अगाडि नै
सबै कुरा थाहा पाउनेछन्।
कसैले पनि कसैसँग
फेरि कहिल्यै भेट्न चाहने छैनन्
र सबै
एकान्तवासी हुनेछन्
जसरी म अहिले छु।"

---

अर्थ (Meaning):

यो भनाइले प्रविधिको द्रुत विकासले समाजमा ल्याउन सक्ने परिवर्तनहरूप्रति चिन्ता व्यक्त गर्दछ। यसको अर्थ हो कि भविष्यमा कम्प्युटर यति सर्वव्यापी हुनेछन् कि साना बालबालिकासँग पनि हुनेछन्। यसले गर्दा मानिसहरूले एक-अर्कालाई प्रत्यक्ष भेट्नुभन्दा धेरै पहिले नै सबै जानकारी (उनीहरूको व्यक्तिगत विवरण, रुचि, विगत आदि) प्राप्त गर्न सक्नेछन्।

यसरी, जब सबै कुरा डिजिटल माध्यमबाटै थाहा हुन्छ, तब प्रत्यक्ष भेटघाट र नयाँ सम्बन्ध बनाउने आवश्यकता वा उत्सुकता हराउँदै जानेछ। यसको परिणाम स्वरूप, मानिसहरू सामाजिक सम्बन्धबाट टाढिएर एक्लै बस्ने, एकान्तवासी बन्नेछन्, जसरी वक्ता आफैँले वर्तमानमा त्यस्तै एक्लोपन महसुस गरिरहेको बताउँछन्।

---

सारांश (Summary):

यो उद्धरणले प्रविधिको अत्यधिक प्रयोग, विशेषगरी सूचनाको पहुँचको सहजताले भविष्यमा मानवीय सम्बन्धमा ल्याउन सक्ने दूरी र एक्लोपनको चित्रण गर्दछ। यसले व्यक्त गर्दछ कि जब मानिसहरूले एक-अर्काको बारेमा सबै कुरा इन्टरनेट वा कम्प्युटर मार्फत अग्रिम रूपमा थाहा पाउँछन्, तब प्रत्यक्ष अन्तरक्रियाको लागि प्रेरणा कम हुन्छ, जसले अन्ततः सामाजिक अलगाव र व्यक्तिगत एकान्तवासलाई बढावा दिन्छ। वक्ताले आफ्नो वर्तमान अवस्थालाई उदाहरणको रूपमा प्रस्तुत गर्दै यस चिन्तालाई अझ गहिरो बनाएको छ।

---

प्राध्यापकको रूपमा नेपालीमा व्याख्या र एनालोजी (Explanation and Analogy as a College Professor in Nepali):

"नमस्कार विद्यार्थी भाइबहिनीहरू,

आज हामीले छलफल गर्न लागेको यो भनाइले आधुनिक प्रविधि र यसले मानव सम्बन्धमा पार्न सक्ने प्रभावबारे एउटा गहिरो सामाजिक चिन्तालाई उजागर गर्दछ। यसले कसरी 'अत्यधिक जानकारी' ले 'मानवीय सम्बन्धको अन्त्य' गर्न सक्छ भन्ने विरोधाभासपूर्ण अवस्थाको चित्रण गरेको छ।

यहाँ वक्ताले कम्प्युटरको सर्वव्यापीता र त्यसबाट सिर्जना हुने सूचनाको महासागरको कल्पना गरेका छन्। हरेक व्यक्ति, यहाँसम्म कि ३ वर्षको बालकले पनि कम्प्युटर प्रयोग गर्नेछन् र मानिसहरूले एक-अर्कालाई वास्तविक रूपमा भेट्नुभन्दा धेरै पहिले नै उनीहरूको बारेमा सम्पूर्ण जानकारी प्राप्त गर्नेछन्। यसको अर्थ हो, 'सरप्राइज' भन्ने कुरा नै समाप्त हुनेछ। कसैको व्यक्तित्व, उनीहरूको कथा, उनीहरूको हाँसो वा बोलीको प्रत्यक्ष अनुभव गर्ने उत्सुकता नै हराएर जानेछ।

यसलाई एउटा एनालोजी (अनुप्रयुक्त उदाहरण) बाट बुझौँ:

मानौँ, तपाईँहरूले कुनै नयाँ शहर घुम्ने योजना बनाउनुभयो। अहिलेको जमानामा, तपाईँहरूले त्यो शहरको हरेक गल्ली, हरेक क्याफे, हरेक पसल, त्यहाँका मानिसहरूको बानी-व्यवहार, उनीहरूको लुगा लगाउने शैली, उनीहरूले के खान्छन्, के मन पराउँछन् – यी सबै कुरा इन्टरनेटमा भिडियो, फोटो र लेखहरूबाट घण्टौँ लगाएर हेर्नुभयो। यतिसम्म कि, तपाईँले 'स्ट्रिट भ्यू' मा गएर त्यहाँको हरेक कुना देख्नुभयो।

अब सोच्नुहोस्, जब तपाईँ साँच्चै त्यो शहरमा पुग्नुहुन्छ, के तपाईँलाई केही नयाँ लाग्छ? के तपाईँलाई ती मान्छेहरूसँग प्रत्यक्ष कुराकानी गर्ने, नयाँ ठाउँ पत्ता लगाउने उत्सुकता हुन्छ? सम्भवतः हुँदैन। किनभने तपाईँले सबै कुरा पहिले नै 'भर्चुअल' रूपमा अनुभव गरिसक्नुभयो। प्रत्यक्ष भेटघाटको रहस्य, अनपेक्षितता र खोजको आनन्द नै समाप्त भयो।

यो भनाइले पनि त्यही कुरा दर्शाएको छ। जब हामीले प्रविधिको माध्यमबाट अरू व्यक्तिको बारेमा हरेक कुरा (उनीहरूको रुचिसँगै उनीहरूको कमजोरी, विगतका गल्तीहरू समेत) पहिले नै थाहा पाउँछौं, तब प्रत्यक्ष भेटघाटको आकर्षण हराउँछ। जिन्दगीमा नयाँपन, आश्चर्य र अनपेक्षित भेटघाटको मजा नै समाप्त हुन्छ। यसले हामीलाई एकान्तप्रिय बनाउँदै लैजान्छ, जहाँ हामी 'सबै जान्दछौं' भन्ने भ्रममा रहन्छौं तर वास्तवमा मानव सम्बन्धको गहिराईबाट वञ्चित हुन्छौं।

वक्ताले अन्त्यमा 'जसरी म अहिले छु' भन्नुले यो केवल भविष्यको कल्पना मात्र नभएर वर्तमानको एक तितो यथार्थ बन्न थालेको संकेत गर्दछ। प्रविधिले हामीलाई भौतिक रूपमा नजिक ल्याए पनि, भावनात्मक र सामाजिक रूपमा टाढा बनाइरहेको छ कि भन्ने प्रश्न यो भनाइले उठाउँछ।

धन्यवाद।"