Even biology knows that habitual, extreme safety and well-being are not advantageous for a living organism. Today, well-being in the life of Western society has begun to reveal its pernicious mask.” translate to nepali with meaning and summary and analogy as a college professor in nepali language

नमस्ते विद्यार्थी भाइबहिनीहरू,

आज हामीले छलफल गर्न लागेको भनाइ निकै गहिरो र समसामयिक छ। यसले हाम्रो आधुनिक जीवनशैलीको एउटा महत्वपूर्ण पाटोमाथि प्रश्न उठाएको छ।

मूल भनाइ (Original Quote):
"Even biology knows that habitual, extreme safety and well-being are not advantageous for a living organism. Today, well-being in the life of Western society has begun to reveal its pernicious mask.”

नेपाली अनुवाद (Nepali Translation):
"कुनै पनि जीवित जीवको लागि लगातारको, अत्यधिक सुरक्षा र कल्याण फाइदाजनक छैन भन्ने कुरा जीवविज्ञानलाई पनि थाहा छ। आज, पश्चिमी समाजको जीवनमा कल्याणले आफ्नो हानिकारक मुखौटा देखाउन थालेको छ।"

अर्थ (Meaning):
यो भनाइले जीवविज्ञानको एउटा मौलिक सिद्धान्तलाई औंल्याउँछ कि कुनै पनि जीवित प्राणीको विकास र बलियोपनका लागि चुनौती, दबाब र अनुकूलन आवश्यक हुन्छ। निरन्तर र अत्यधिक सुरक्षित वा सहज वातावरणले जीवलाई कमजोर, निष्क्रिय र परिवर्तनशील परिस्थितिसँग जुध्न अक्षम बनाउँछ।

आजको सन्दर्भमा, विशेषगरी पश्चिमी समाजमा, 'कल्याण' वा 'वेल-बिइङ' को अवधारणाले सबै प्रकारका असुविधा, कठिनाइ र जोखिमहरूलाई पूर्ण रूपमा हटाउने लक्ष्य राखेको देखिन्छ। तर, यही अतिरञ्जित कल्याणको खोजीले अब आफ्ना नकारात्मक र हानिकारक पक्षहरू उजागर गर्न थालेको छ। यसले व्यक्तिहरूलाई मानसिक, भावनात्मक र शारीरिक रूपमा पनि कमजोर बनाउँदैछ किनकि उनीहरूले जीवनका स्वाभाविक उतारचढाव र चुनौतीहरूको सामना गर्न सक्ने क्षमता गुमाउँदैछन्।

सारांश (Summary):
यो भनाइले जैविक विकासको सिद्धान्तलाई आधार बनाएर भन्छ कि कुनै पनि जीवका लागि निरन्तर अत्यधिक सुरक्षा र आराम लाभदायक हुँदैन। जीवनमा आउने कठिनाइ र चुनौतीहरूले नै जीवलाई बलियो, जुझारु र अनुकूलनशील बनाउँछ। हाल, पश्चिमी समाजमा 'कल्याण'को गलत परिभाषा वा अतिरञ्जित खोजीले व्यक्तिहरूलाई सानोतिनो समस्यासँग पनि जुध्न नसक्ने गरी कमजोर बनाइरहेको छ, जसले गर्दा कल्याणको नाममा भइरहेको यो प्रयास अब हानिकारक सावित हुन थालेको छ।

उदाहरण/एनालोजी (Analogy - A College Professor's Perspective):

विद्यार्थी भाइबहिनीहरू,

यो भनाइलाई बुझ्नका लागि हामी हाम्रो आफ्नै शरीरलाई एउटा उदाहरणको रूपमा लिन सक्छौं। तपाईंहरूले जिममा गएर व्यायाम गरेको देख्नुभएको होला। मान्छे किन जिम जान्छ? ताकि उसले आफ्नो मांसपेशी बलियो बनाउन सकोस्। मांसपेशीहरू बलियो कसरी हुन्छन्? आराम गरेर, निष्क्रिय बसेर होइन, बरु तिनलाई तनाव दिएर, भार उठाएर, चुनौती दिएर। जब हामी मांसपेशीमा भार दिन्छौं, तब ती तन्तुहरूमा स-साना क्षति हुन्छन् र शरीरले ती क्षतिलाई मर्मत गर्दा झन् बलियो बनाएर मर्मत गर्छ। यो प्रक्रिया निरन्तर चलिरहँदा मांसपेशी बलियो बन्दछ।

हाडहरू पनि त्यसैगरी बलियो हुन्छन्। जब हामी दौडन्छौं, उफ्रन्छौं वा शारीरिक गतिविधि गर्छौं, तब हाडहरूमा हल्का दबाब पर्छ। यो दबाबले हाडहरूलाई झन् बलियो र घनत्वयुक्त बनाउँछ। यदि हामीले शारीरिक गतिविधि गर्नै छोड्यौं भने, हाम्रा मांसपेशी र हाडहरू निष्क्रिय बन्दछन्, कमजोर हुन्छन् र अन्ततः क्षय हुन्छन्, जसलाई हामी 'एट्रोफी' (atrophy) भन्छौं - अर्थात् कमजोर वा निष्क्रिय बन्नु।

त्यसैगरी, हाम्रो प्रतिरक्षा प्रणाली (immune system) लाई नै हेरौं न। बाल्यावस्थामा सानातिना किटाणुहरू र भाइरसहरूसँग जुधेर नै यसले आफूलाई बलियो बनाउँछ। यदि हामीले बच्चालाई पूर्ण रूपमा जीवाणुमुक्त वातावरणमा हुर्कायौं भने, उसको प्रतिरक्षा प्रणालीले 'लड्न' सिक्दैन र भविष्यमा ठूला रोगहरूसँग जुध्न सक्दैन।

यो सिद्धान्त हाम्रो मानसिक र भावनात्मक कल्याणमा पनि लागू हुन्छ। जीवनमा आउने सानोतिनो असुविधा, समस्या, चुनौती वा निराशाले नै हामीलाई सिकाइ दिन्छ, समस्या समाधान गर्ने क्षमता विकास गर्छ, धैर्यता सिकाउँछ, र भावनात्मक लचिलोपन (resilience) निर्माण गर्छ। जब हामी सबै किसिमका असुविधा र चुनौतीहरूबाट पूर्ण रूपमा बच्न खोज्छौं, तब हाम्रो मानसिक र भावनात्मक 'मांसपेशीहरू' कमजोर हुन्छन्।

अहिले पश्चिमी समाजले 'कल्याण' भन्दै प्रत्येक सानो समस्या, असुविधा र कठिनाइबाट बच्ने वातावरण सिर्जना गर्दैछ। तर, यसको परिणामस्वरूप, युवा पुस्ताहरू सानोतिनो तनाव वा चुनौतीको सामना गर्न पनि असमर्थ हुँदैछन्। उनीहरूलाई निराशा, चिन्ता र डिप्रेसनले घेर्दैछ किनकि उनीहरूले 'लड्न' वा 'जुध्न' सिक्न पाएका छैनन्। यो नै 'कल्याण' को 'हानिकारक मुखौटा' हो। कल्याणको नाममा हामीले एउटा यस्तो पुस्ता तयार गर्दैछौं जो जीवनको वास्तविकतासँग जुध्न अक्षम छ।

त्यसैले, साँचो कल्याण भनेको चुनौतिहरूको अनुपस्थिति होइन, बरु तिनीहरूलाई सामना गर्ने र तीबाट सिक्ने क्षमताको विकास हो। जीवनका स्वाभाविक उतारचढावहरूलाई स्वीकार गर्दै, तिनबाट पाठ सिक्दै अगाडि बढ्नु नै वास्तविक बलियोपन र कल्याणको मार्ग हो।