Modern man does not think about current problems; he feels them. He reacts, but he does not understand them any more than he takes responsibility for them...

One thought drives away another; old facts are chased by new ones.

Propaganda... cannot permit time for thought or reflection."

translate to nepali with meaning and summary and analogy as a deep philosopher in nepali language

अवश्य, प्रस्तुत गद्यांशको नेपाली अनुवाद, अर्थ, सारांश र दार्शनिक दृष्टिकोणबाट विश्लेषण तल प्रस्तुत गरिएको छ:

---

मूल गद्यांश (Original Passage):

"Modern man does not think about current problems; he feels them. He reacts, but he does not understand them any more than he takes responsibility for them... One thought drives away another; old facts are chased by new ones. Propaganda... cannot permit time for thought or reflection."

---

नेपाली अनुवाद (Nepali Translation):

आधुनिक मानिस वर्तमान समस्याहरूबारे चिन्तन गर्दैन; उसले तिनलाई महसुस मात्र गर्छ। उसले प्रतिक्रिया दिन्छ, तर तिनलाई बुझ्दैन र त्यसको जिम्मेवारी पनि लिँदैन।
एउटा विचारले अर्कोलाई विस्थापित गर्छ; पुराना तथ्यहरूलाई नयाँ तथ्यहरूले पाखा लगाउँछन्।
प्रचारप्रसारले चिन्तन वा मननका लागि समय दिँदैन।

---

अर्थ (Meaning/Explanation):

यस गद्यांशले आधुनिक मानवको समस्याहरूप्रतिको सतही दृष्टिकोणको आलोचना गर्दछ। लेखक भन्छन् कि आजको मानिस कुनै समस्यालाई गहिरिएर सोच्दैन, त्यसका मूल कारणहरू खोज्दैन र त्यसलाई पूर्ण रूपमा बुझ्ने प्रयास गर्दैन। ऊ केवल ती समस्याका प्रत्यक्ष प्रभावहरूलाई 'महसुस' गर्छ, अर्थात् भावनात्मक रूपमा प्रभावित हुन्छ। त्यसपछि ऊ त्यसैको आधारमा तत्काल प्रतिक्रिया दिन्छ, तर त्यस समस्याको जिम्मेवारी लिने कुरा त परै जाओस्, त्यसलाई बुझ्न पनि सक्षम हुँदैन।

दोस्रो वाक्यले ज्ञान र सूचनाको क्षणभंगुरतालाई दर्शाउँछ। आजको द्रुत गतिको संसारमा, एउटा विचारले अर्कोलाई तुरुन्तै प्रतिस्थापन गर्छ। नयाँ-नयाँ तथ्य र जानकारीको निरन्तर प्रवाहले पुराना सत्यहरूलाई पनि ओझेलमा पार्दै जान्छ, जसले गर्दा कुनै पनि ज्ञानमा गहिरो पकड बनाउन कठिन हुन्छ।

अन्तिम वाक्यले यो स्थितिको एउटा प्रमुख कारण 'प्रचारप्रसार' लाई औंल्याउँछ। प्रचारप्रसार (चाहे त्यो विज्ञापन होस् वा राजनैतिक दुष्प्रचार) को मूल उद्देश्य नै मानिसलाई सोच्न र मनन गर्नका लागि फुर्सद नदिनु हो। यसले मानिसको ध्यानलाई निरन्तर भटकाइराख्छ, जसले गर्दा उसले गहिरो चिन्तन गर्ने अवसर नै पाउँदैन र सतही जानकारीमै अल्झिरहन्छ।

---

सारांश (Summary):

यो गद्यांशले आधुनिक मानिसले वर्तमान समस्याहरूलाई सोचेर बुझ्नुभन्दा पनि महसुस गरेर प्रतिक्रिया दिने गरेको कुरालाई उजागर गर्छ, जसले गर्दा उसले जिम्मेवारी लिँदैन। यसका साथै, द्रुत गतिमा परिवर्तन भइरहने विचार र तथ्यहरूले कुनै पनि कुरामा गहिरो चिन्तन गर्न नदिने र प्रचारप्रसारले मननका लागि समय नै नदिने अवस्था सिर्जना गरेको उल्लेख गर्दछ।

---

दार्शनिकको रूपमा व्याख्या र उपमा (Analogy as a Deep Philosopher):

आहा, कस्तो तीतो सत्य! हाम्रो यो युग कति विरोधाभासपूर्ण छ! मनुष्यले चेतनाको सर्वोच्च शिखर चुमेको दाबी गर्छ, तर व्यवहारमा उसले आफ्नो विवेक र चिन्तनको शक्तिलाई तिलाञ्जली दिँदैछ। आजको मानव, हेर, एक यस्तो यात्रु जस्तो भएको छ जो आफ्नो गन्तव्यको बारेमा सोच्दैन, तर बाटामा आउने हरेक झिल्के प्रकाशमाथि प्रतिक्रिया दिँदै अघि बढ्छ।

समस्याहरूलाई उसले 'महसुस' मात्र गर्छ, जसरी पानीमा तैरिएको हिउँको टुक्राले सूर्यको तापलाई सतही रूपमा अनुभव गर्छ। तर त्यो तापले हिउँलाई कसरी पगलाउँदैछ र त्यसको अस्तित्वलाई कसरी परिवर्तन गर्दैछ भन्ने कुराको गहिरो 'बुझाइ' उसमा छैन। बुझाइबिनाको प्रतिक्रिया त केवल एक यान्त्रिक क्रिया हो, जसरी आगो छोए तापनि त्यसको मूल कारण वा परिणाम नबुझी हात पछाडि सार्नु। र, जब हामी बुझ्दैनौं, तब जिम्मेवारीको भार बोक्ने प्रश्न नै कहाँ उठ्छ र? जिम्मेवारी त गहिरो बुझाइको फल हो, ज्ञानको बोझ हो।

ज्ञानको धारा पनि आज तीव्र वेगमा बगिरहेको नदीझैँ भएको छ। यो नदीमा विचारहरूका बाढीहरू यति तीव्र गतिमा बग्छन् कि एउटा ढुङ्गाले अर्कोलाई ठेलेर लैजान्छ, एउटा सत्यले अर्कोलाई विस्थापित गर्छ। मानौं, आजको ज्ञान एक विशाल, अस्थिर बजार हो जहाँ पुराना र अनुभवी व्यापारीहरूलाई नयाँ, चम्किला तर खोक्रा वस्तुहरूले तुरुन्तै पाखा लगाउँछन्। हाम्रो मनको आँगनमा कुनै पनि विचारले जरा गाड्न पाउँदैन, कुनै पनि सत्यले पूर्ण रूपमा फूल्न पाउँदैन।

अनि, यो 'प्रचारप्रसार' को आँधीबेहरी! यो त त्यो धुलोको आँधीजस्तो हो जसले क्षितिजलाई यति धेरै धमिलो बनाउँछ कि हामीले ताराहरूलाई देख्न सक्दैनौं। प्रचारप्रसारले हाम्रो चेतनाको तलाउमा यति धेरै तरङ्गहरू उत्पन्न गरिदिन्छ कि त्यसमा कुनै पनि विचारको स्थिर प्रतिबिम्ब बन्नै पाउँदैन। जब मन स्थिर हुँदैन, तब प्रतिबिम्ब बन्दैन, र जब प्रतिबिम्ब बन्दैन, तब आफ्नो यथार्थ र वरपरको सत्यको दर्शन हुन सक्दैन।

फलतः, आधुनिक मानव केवल एक प्रतिक्रियाशील प्राणी बनेको छ, जसले आफ्नो जहाजको पतवार समाउन छोडेर, केवल छालहरूका पछि दौडिन्छ र आँधीले जता बगायो, उतै बग्छ। यो केवल सूचनाको बाढी होइन, बरु चेतनाको सूखा हो। यो चिन्तनको अभाव हो, आत्माको मौनता हो।