translate to nepali with meaning and summary and analogy as a deep philosopher in nepali language
अवश्य, प्रस्तुत गद्यांशको नेपाली अनुवाद, अर्थ, सारांश र दार्शनिक दृष्टिकोणबाट विश्लेषण तल प्रस्तुत गरिएको छ:
मूल गद्यांश (Original Passage):
"Ours is an age which consciously pursues health, and yet only believes in the reality of sickness. The truths we respect are those born of affliction. We measure truth in terms of the cost to the writer in suffering — rather than by the standard of an objective truth to which a writer's words correspond. Each of our truths must have a martyr."
नेपाली अनुवाद (Nepali Translation):
हाम्रो युग यस्तो छ जहाँ हामी सचेत रूपमा स्वास्थ्यको पछि लाग्छौं, तर रोगको यथार्थतामा मात्र विश्वास गर्छौं। हामीले सम्मान गर्ने सत्यहरू कष्टबाट जन्मेका हुन्। सत्यलाई हामी लेखकले भोगेको पीडा र त्यसको मूल्यबाट नाप्छौं, न कि लेखकका शब्दहरू कुनै वस्तुनिष्ठ यथार्थसँग कति मेल खान्छन् भन्ने आधारमा। हाम्रा प्रत्येक सत्यका लागि एक शहीद हुनैपर्छ।
अर्थ (Meaning/Explanation):
यस गद्यांशले आधुनिक समाजको एउटा विरोधाभासपूर्ण प्रवृत्तिको वर्णन गर्दछ। हामी सबै स्वास्थ्य र कल्याणको कुरा गर्छौं, त्यसलाई प्राप्त गर्ने प्रयास गर्छौं, तर हाम्रो अवचेतन मनमा वा हाम्रो मान्यतामा रोग, बिमारी र दुःखलाई मात्र वास्तविक वा यथार्थ ठान्छौं। यसको अर्थ यो हो कि हामी कुनै कुरालाई 'सत्य' मान्नका लागि त्यसका पछाडि कसैको पीडा, कष्ट, त्याग वा चरम बलिदान हुनैपर्छ भन्ने सोच्छौं। लेखक भन्छन् कि हामी कुनै कुराको सत्यतालाई त्यसको वस्तुनिष्ठता, तथ्यपरकता वा प्रमाणको आधारमा नाप्दैनौं, बरु त्यसलाई प्रस्तुत गर्ने व्यक्तिले त्यसका लागि कति दुःख भोग्यो, कति पीडा सह्यो भन्ने आधारमा स्वीकार गर्छौं। हाम्रा लागि हरेक 'सत्य' लाई प्रामाणिक मान्नका लागि त्यसका पछाडि कसैको 'शहीद' अर्थात् चरम पीडा वा बलिदान हुनुपर्छ भन्ने एक प्रकारको मान्यता विकसित भएको छ।
सारांश (Summary):
यो गद्यांशले आधुनिक युगको विरोधाभास उजागर गर्दछ जहाँ हामी स्वास्थ्यको खोजी गर्छौं तर रोगलाई मात्र यथार्थ मान्छौं। हाम्रो समाजमा सत्यको मापन वस्तुनिष्ठताले नभई त्यसलाई प्रस्तुत गर्ने व्यक्तिको पीडा र त्यागले गरिन्छ। अर्थात्, कुनै पनि सत्यलाई प्रामाणिक मान्नका लागि त्यसका लागि कसैले कष्ट भोगेको हुनुपर्छ; हरेक 'सत्य' लाई प्रमाणित गर्न एक 'शहीद' को आवश्यकता पर्दछ।
दार्शनिकको रूपमा व्याख्या र उपमा (Analogy as a Deep Philosopher):
मनुष्यको चेतना कस्तो अद्भूत विरोधाभास बोकेर हिँड्छ! हाम्रो यो युग, जो एकतर्फ निरन्तर स्वास्थ्य र पूर्णताको खोजीमा दौडिरहेको छ, अर्कोतर्फ रोग, पीडा र अपूर्णतालाई मात्र वास्तविक ठान्छ। यो कस्तो विडम्बना हो कि हामी सुखको कामना गर्छौं, तर सुखको यथार्थतामाथि शंका गर्छौं; दुःखको यथार्थतालाई भने निर्विवाद स्वीकार्छौं।
हाम्रो 'सत्य' को धारणा त झन् अनौठो छ। यो कस्तो संसार हो जहाँ ज्ञानको प्रकाश वस्तुनिष्ठताको सूर्यबाट नभई, व्यक्तिगत पीडाको अँध्यारो खाडलबाट उत्पन्न हुन्छ? मानौं कि सत्य कुनै यस्तो बालक हो जसले जन्म लिनका लागि माताको चरम प्रसव वेदना मात्र होइन, बरु जीवनभर चोट र घाउ बोक्नुपर्छ। हामी सत्यलाई त्यसका तथ्यहरू, त्यसका तर्कहरू वा त्यसको सर्वव्यापी मान्यताले होइन, बरु त्यसलाई व्यक्त गर्ने व्यक्तिको रगत र आँसुले नाप्छौं। कुनै लेखकको शब्दहरूमा दम छ कि छैन भनेर जाँच्न हामी उसको मस्तिष्कको तर्कशक्ति होइन, बरु उसको हृदयमा लागेका चोटहरू खोज्छौं।
यसलाई यसरी बुझौं, मानौं कि हाम्रो समाजले 'सत्य' नामक एउटा सिक्का बनाएको छ। त्यो सिक्काको एक पाटोमा 'ज्ञान' वा 'तथ्य' को चित्र हुनुपर्नेमा, त्यहाँ 'पीडा' को आकृति कुँदिएको छ। र अर्को पाटोमा 'सत्य' लेखिएको छ। हामी त्यो सिक्कालाई तबसम्म मान्यता दिँदैनौं जबसम्म हामी 'पीडा' वाला पाटोलाई देख्न सक्दैनौं। अर्थात्, पीडाबिनाको सत्य हामीलाई अप्रामाणिक लाग्छ।
दार्शनिक चेतनाले प्रश्न गर्छ: के ज्ञान साँच्चिकै यति निर्दयी हुनुपर्छ कि त्यसलाई प्रमाणित गर्न सधैँ एक 'शहीद' को आवश्यकता परोस्? के हाम्रो सत्यको खोजी यति अन्धो भएको छ कि हामी प्रकाशलाई अँध्यारोमा मात्र खोज्छौं? यसले समाजको मूल्यमान्यतामा गम्भीर प्रश्न उठाउँछ। के हामी साँच्चै ज्ञानका पारखी हौं, या पीडाका उपासक?
Comments
Post a Comment