The only people I would care to be with now are artists and people who have suffered: those who know what beauty is, and those who know what sorrow is: nobody else interests me.”

यो कथनले व्यक्तिको संगत छनोटमा एक विशिष्ट र गहिरो दृष्टिकोण प्रस्तुत गर्दछ। आउनुहोस्, यसलाई नेपालीमा अनुवाद गरौं र एक प्राध्यापकको रूपमा यसको अर्थ र दैनिक जीवनका उदाहरणहरूमाथि विचार गरौं।

नेपाली अनुवाद:

"अहिले म केवल कलाकारहरू र दुःख भोगेका मानिसहरूको संगत गर्न चाहन्छु: ती, जसलाई सुन्दरता के हो भन्ने थाहा छ, र ती, जसलाई पीडा के हो भन्ने थाहा छ: अरू कसैले पनि मेरो चासो जगाउँदैन।"

(Ahile ma keval kalaakaarharu ra duhkha bhogekaa maanisharuko sangata garna chaahanchhu: ti, jasalaai sundarataa ke ho bhanne thaahaa chha, ra ti, jasalaai pidaa ke ho bhanne thaahaa chha: aru kasaile pani mero chaaso jagaau_dain_a.)

---

एक प्राध्यापकको रूपमा अर्थ र व्याख्या:

मेरा प्रिय विद्यार्थीहरू,

यो कथन ओस्कार वाइल्डको जस्तो सुनिन्छ, जो आफ्नो तीक्ष्ण बुद्धि र जीवनप्रतिको गहिरो (यद्यपि कहिलेकाहीँ विवादास्पद) दृष्टिकोणका लागि परिचित थिए। यसले मानव सम्बन्धमा सतहीपनलाई अस्वीकार गर्दै गहिराइ र प्रामाणिकताको खोजीलाई जोड दिन्छ।

१. दुई विशेष समूहप्रतिको आकर्षण:
वक्ताले आफ्नो संगतका लागि दुई प्रकारका मानिसहरूलाई मात्र योग्य ठान्छन्:
* कलाकारहरू (Artists): कलाकारहरूलाई सामान्यतया संवेदनशील, कल्पनाशील, र सौन्दर्यप्रति सचेत मानिन्छ। उनीहरू संसारलाई फरक दृष्टिले हेर्न सक्छन्, साधारण कुरामा पनि असाधारणता देख्न सक्छन्, र मानवीय भावनाका सूक्ष्मताहरूलाई बुझ्न र व्यक्त गर्न सक्छन्। उनीहरू "सुन्दरता के हो" भन्ने जान्दछन्, केवल बाहिरी रूपमा मात्र होइन, तर विचार, भावना, र अनुभवको गहिराइमा पनि।
* दुःख भोगेका मानिसहरू (People who have suffered): दुःख र पीडाले मानिसलाई जीवनको कठोर यथार्थसँग परिचित गराउँछ। यसले अहंकारलाई पगाल्न, सहानुभूति जगाउन, र जीवनको मूल्यलाई गहिरोसँग बुझ्न मद्दत गर्न सक्छ। जसले दुःख भोगेको छ, उसले "पीडा के हो" भन्ने कुरा किताबी ज्ञानले नभई आफ्नै अनुभवले जानेको हुन्छ। यो अनुभवले उनीहरूमा एक प्रकारको परिपक्वता र समझ ल्याउँछ।

२. सुन्दरता र पीडाको ज्ञान:
* "जसलाई सुन्दरता के हो भन्ने थाहा छ": यो केवल कलाकृतिहरूको प्रशंसा गर्ने क्षमता मात्र होइन। यो जीवनका विभिन्न पक्षहरूमा – प्रकृतिमा, मानवीय सम्बन्धमा, विचारहरूमा, र मौनतामा पनि – सौन्दर्य देख्न सक्ने क्षमता हो। कलाकारहरू यसमा निपुण हुन्छन्।
* "जसलाई पीडा के हो भन्ने थाहा छ": यो शारीरिक वा भावनात्मक पीडाको प्रत्यक्ष अनुभव हो। यस्तो अनुभवले व्यक्तिलाई थप मानवीय, सहनशील, र अरूको दुःखप्रति संवेदनशील बनाउन सक्छ।

३. "अरू कसैले पनि मेरो चासो जगाउँदैन":
यो एक कडा कथन हो, जसले सतही, आत्म-केन्द्रित, वा जीवनका गहिरो पक्षहरूप्रति असंवेदनशील मानिसहरूप्रति वक्ताको अरुचि देखाउँछ। वक्ताले सायद ती मानिसहरूलाई अर्थहीन वा उथला पाउँछन् जसले न त जीवनको उच्च सौन्दर्यको कदर गर्छन्, न त मानवीय दुःखको गहिराइलाई बुझ्छन्। उनीहरूका लागि, त्यस्ता व्यक्तिहरूसँगको संगत समयको बर्बादी मात्र हो।

दार्शनिक निहितार्थ:

यो कथनले जीवनमा प्रामाणिकता (authenticity) र गहिरो मानवीय अनुभवको महत्वलाई जोड दिन्छ। यसले सुझाव दिन्छ कि साँचो समझ र अर्थपूर्ण सम्बन्ध ती व्यक्तिहरूसँग मात्र सम्भव छ जसले जीवनका चरम अनुभवहरू – आनन्द र दुःख, सौन्दर्य र पीडा – लाई नजिकबाट अनुभूत गरेका छन्। यो एक प्रकारको अभिजात्यवाद (elitism) जस्तो देखिए पनि, यो बौद्धिक वा सामाजिक अभिजात्यवाद नभई "अनुभवजन्य अभिजात्यवाद" हो।

दैनिक जीवनका उदाहरणहरू:

१. कलाकारहरूसँगको संगत:
* तपाईं कुनै कवि वा संगीतकारसँग समय बिताउँदा, उनीहरूले साधारण घटना वा भावनालाई पनि कति सुन्दर र मार्मिक ढंगले प्रस्तुत गर्छन् भन्ने देखेर प्रभावित हुन सक्नुहुन्छ। उनीहरूको कुराकानीले तपाईंलाई नयाँ दृष्टिकोण दिन सक्छ।
* उदाहरण: एक चित्रकारले तपाईंलाई झ्यालबाट देखिने सामान्य दृश्यमा पनि प्रकाश र छायाको अद्भुत खेल देखाउन सक्छ, जुन तपाईंले पहिले कहिल्यै याद गर्नुभएको थिएन।

२. दुःख भोगेका मानिसहरूसँगको संगत:
* कुनै गम्भीर रोगबाट निको भएको व्यक्ति वा कुनै प्रियजन गुमाएको व्यक्तिसँग कुरा गर्दा, तपाईंले उनीहरूमा जीवनप्रतिको एक फरक गम्भीरता र कृतज्ञता पाउन सक्नुहुन्छ। उनीहरूको कुरामा बनावटीपन कम र वास्तविकता बढी हुन्छ।
* उदाहरण: आफ्नो व्यापारमा ठूलो घाटा व्यहोरेर फेरि उठेको व्यक्तिले सफलता र असफलतालाई जसरी बुझेको हुन्छ, त्यो अनुभव नगरेको व्यक्तिले बुझ्न गाह्रो हुन्छ। उनीहरूको सल्लाहमा जीवनको अनुभव झल्किन्छ।

३. "अरू" मानिसहरूसँगको अरुचि:
* तपाईं यस्ता जमघटहरूमा पर्न सक्नुहुन्छ जहाँ मानिसहरू केवल सतही गफ, अरूको कुरा काट्ने, वा भौतिक वस्तुहरूको प्रदर्शनमा मात्र सीमित हुन्छन्। यस्तोमा यदि तपाईं गहिरो र अर्थपूर्ण कुराकानी चाहनुहुन्छ भने, तपाईंलाई उराठ लाग्न सक्छ।
* उदाहरण: कुनै पार्टीमा जहाँ सबैजना आफ्नो नयाँ फोन वा महँगो लुगाको बारेमा मात्र कुरा गरिरहेका छन्, तर कसैलाई पनि हालसालै पढेको राम्रो किताब वा समाजमा भइरहेको कुनै महत्वपूर्ण मुद्दाबारे छलफल गर्न रुचि छैन। यस्तो अवस्थामा माथिको कथनको वक्ता जस्तै तपाईंलाई पनि "अरू कसैले मेरो चासो जगाउँदैन" भन्ने लाग्न सक्छ।

निष्कर्ष:

यो कथनले हामीलाई हाम्रो संगत र सम्बन्धहरूको गुणस्तरबारे सोच्न बाध्य बनाउँछ। यसले हामीलाई ती व्यक्तिहरूको खोजी गर्न प्रेरित गर्छ जसले जीवनलाई यसको सम्पूर्णतामा – यसको सुन्दरता र कुरूपता, आनन्द र पीडा सहित – अनुभव गरेका छन् र बुझेका छन्। किनकि त्यस्ता व्यक्तिहरूसँगको संगतले नै हाम्रो आफ्नै जीवनलाई थप अर्थपूर्ण र समृद्ध बनाउन सक्छ।