I drank because life was too dull
and people were too loud.Then I wrote because silence became louderthan their lies.What a beautiful mess I became.
यो उद्धरण एक व्यक्तिको आन्तरिक द्वन्द्व, निराशा, र त्यसबाट सृजनशीलतातिरको यात्राको एक मार्मिक र काव्यात्मक अभिव्यक्ति हो।
नेपाली अनुवाद:
"मैले पिएँ (मद्यपान गरेँ), किनकि जीवन अति नै नीरस (वा फिक्का) थियो,
र मानिसहरू (को कोलाहल) अति नै चर्को (वा असह्य) थियो।
अनि, मैले लेख्न थालेँ, किनकि मौनता उनीहरूको झुठभन्दा पनि चर्को (वा प्रखर/असह्य) हुन थाल्यो।
अहो, म कस्तो अद्भुत (वा विचित्रको) सुन्दर भद्रगोल (वा अस्तव्यस्तता) मा परिणत भएँ!"
प्राध्यापकीय व्याख्या:
यो उद्धरणलाई तीन चरणमा विभाजन गरेर विश्लेषण गर्न सकिन्छ:
१. पहिलो चरण: पलायन र निराशा (The Escape and Disenchantment)
* "मैले पिएँ, किनकि जीवन अति नै नीरस थियो, र मानिसहरू अति नै चर्को थियो।"
* नीरस जीवन (Dull life): वक्ताले आफ्नो जीवनमा कुनै उत्साह, अर्थ, वा गहिराइ नभएको महसुस गरिरहेका छन्। यो एक प्रकारको अस्तित्वगत शून्यता (existential ennui) वा चरम उदासीनताको अवस्था हो।
* चर्को मानिसहरू (Loud people): यसले केवल शाब्दिक कोलाहललाई मात्र नभई, मानिसहरूको सतहीपन, बनावटी व्यवहार, अर्थहीन कुराकानी, वा सामाजिक दबाबलाई पनि सङ्केत गर्दछ। वक्तालाई यो कोलाहल असह्य लागेको छ, जसले उनको आन्तरिक शान्ति भंग गरेको छ।
* पिउनु (Drinking): यहाँ मद्यपान एक प्रकारको पलायनवादी रणनीति (escapism) हो। जीवनको नीरसता र मानिसहरूको कोलाहलबाट क्षणिक राहत पाउन वा त्यसलाई भुल्नको लागि वक्ताले मद्यपानको सहारा लिएका छन्।
२. दोस्रो चरण: आन्तरिक जागरण र सृजनशीलता (The Internal Awakening and Creativity)
* "अनि, मैले लेख्न थालेँ, किनकि मौनता उनीहरूको झुठभन्दा पनि चर्को हुन थाल्यो।"
* लेख्न थाल्नु (Started writing): यो एक महत्वपूर्ण मोड हो। पलायनको एक माध्यम (मद्यपान) बाट अर्को, बढी रचनात्मक र आत्म-अभिव्यक्तिपूर्ण माध्यम (लेखन) तर्फको संक्रमण।
* मौनता चर्को हुनु (Silence became louder): यो एक शक्तिशाली विरोधाभास हो। सामान्यतया मौनता शान्त हुन्छ, तर यहाँ मौनता "चर्को" भएको छ। यसको अर्थ हो, बाहिरी कोलाहलबाट टाढा भएपछि वा त्यसलाई बेवास्ता गर्न थालेपछि, वक्ताको आफ्नै आन्तरिक आवाज, उसका दमित भावनाहरू, विचारहरू, र सत्यको अनुभूति यति बलियो भयो कि त्यो बाहिरी संसारको "झुठ" (lies) भन्दा पनि बढी प्रभावशाली र सुन्नैपर्ने भयो। "झुठ" ले मानिसहरूको पाखण्ड, सामाजिक भ्रम, वा सतही यथार्थलाई जनाउँछ।
* यो "चर्को मौनता" ले वक्तालाई लेख्न बाध्य तुल्यायो, किनकि ती आन्तरिक सत्यहरूलाई व्यक्त गर्नुको विकल्प रहेन।
३. तेस्रो चरण: आत्म-स्वीकृति र विरोधाभासपूर्ण पहिचान (Self-Acceptance and Paradoxical Identity)
* "अहो, म कस्तो अद्भुत (वा विचित्रको) सुन्दर भद्रगोल मा परिणत भएँ!"
* सुन्दर भद्रगोल (Beautiful mess): यो एक अत्यन्तै अर्थपूर्ण विरोधाभास (oxymoron) हो।
* "भद्रगोल" (Mess): यसले वक्ताको जीवनको अस्तव्यस्तता, संघर्ष, पीडा, सायद मद्यपानका अवशेष, र सामाजिक मान्यताबाट विचलनलाई स्वीकार गर्दछ। जीवन अझै पनि पूर्ण रूपमा व्यवस्थित वा 'सही' भएको छैन।
* "सुन्दर" (Beautiful): तर यही भद्रगोलमा एक प्रकारको सौन्दर्य छ। यो सौन्दर्य सायद उसको इमानदारी, उसको पीडाबाट जन्मेको सृजनशीलता, उसको आत्म-स्वीकृति, वा उसको अद्वितीय अनुभवमा निहित छ। उसले आफ्नो संघर्ष र कमजोरीहरूलाई नकार्नुको सट्टा तिनलाई आफ्नो पहिचानको एक हिस्साको रूपमा, अझ सुन्दर हिस्साको रूपमा अँगालेको छ।
* यो एक प्रकारको दर्दनाक तर अन्ततः मुक्त अनुभव हो, जहाँ व्यक्तिले आफ्नो जटिलता र अपूर्णतामा पनि मूल्य र सौन्दर्य भेट्टाउँछ।
संक्षेपमा: यो उद्धरणले जीवनको निरर्थकता र सामाजिक कोलाहलबाट भाग्न खोज्ने एक व्यक्तिको यात्रालाई देखाउँछ, जो पछि आफ्नो आन्तरिक मौनतामा लुकेको सत्यसँग साक्षात्कार गर्छ र लेखनमार्फत त्यसलाई अभिव्यक्ति दिन्छ। अन्ततः, ऊ आफ्नो जटिल, विरोधाभासपूर्ण, तर मौलिक र सुन्दर अस्तित्वलाई स्वीकार गर्दछ।
दैनिक जीवनको उदाहरण:
मानौं, एक व्यक्ति आफ्नो कर्पोरेट जागिर (नीरस जीवन) र त्यहाँका सहकर्मीहरूको अर्थहीन गफगाफ र देखावटीपन (चर्को मानिसहरू) बाट दिक्क भएको छ। ऊ सुरुमा सप्ताहन्तमा अत्यधिक पार्टी गरेर वा अनावश्यक किनमेल गरेर (पिउनुको सादृश्य) यो दिक्दारी भुल्न खोज्छ।
एक दिन, एक्लै बस्दा वा प्रकृतिमा घुम्न जाँदा, उसलाई आफ्नो भित्री आवाज (मौनता) ले सताउन थाल्छ। उसले महसुस गर्छ कि उसले आफ्नो सपना र वास्तविक चाहनाहरूलाई (सत्य) समाजले थोपरेका अपेक्षाहरू (झुठ) को पछाडि दबाएको छ। यो अनुभूति यति बलियो हुन्छ कि उसले चित्रकला (लेख्नुको सादृश्य) सुरु गर्छ, जहाँ उसले आफ्ना भावना, निराशा, र सपनाहरूलाई रङमार्फत पोख्छ।
ऊ अझै पनि आर्थिक रूपमा संघर्ष गरिरहेको हुनसक्छ, वा समाजले 'सफल' मानेको व्यक्ति नहुन सक्छ (भद्रगोल)। तर, आफ्नो कलामार्फत उसले आफूलाई अभिव्यक्त गर्ने तरिका भेट्टाएको छ, र आफ्नो यो नयाँ, अलि फरक, तर इमानदार जीवनशैलीमा उसले एक प्रकारको सन्तुष्टि र सौन्दर्य (सुन्दर) महसुस गर्छ। ऊ अब "सुन्दर भद्रगोल" बनेको छ।
उपमा (Analogy):
यसलाई एउटा काँचको टुक्राको यात्रा सँग तुलना गर्न सकिन्छ:
सुरुमा: एउटा साधारण, काम नलाग्ने काँचको टुक्रा (नीरस जीवन), जो अरू धेरै ढुङ्गा र फोहोर (चर्को मानिसहरू) को बीचमा फ्याँकिएको छ।
प्रक्रिया: त्यो काँचको टुक्रा समुद्रको किनारमा पुग्छ। त्यहाँ, वर्षौंसम्म, छालहरू (मौनताको चर्को आवाज, आन्तरिक संघर्ष) ले त्यसलाई यताउता पल्टाउँछ, बालुवा र ढुङ्गाहरूसँग ठोक्काउँछ। यो प्रक्रिया पीडादायी र निरन्तर छ (पिउनु र त्यसपछिको आन्तरिक उथलपुथल)।
परिणाम: अन्ततः, त्यो काँचको टुक्रा चिल्लो, गोलाकार, र सुन्दर "सी ग्लास" (sea glass) मा परिणत हुन्छ। त्यसका तीखा किनाराहरू हराइसकेका हुन्छन्, तर त्यसले आफ्नो मौलिक रङ र केही खस्रोपन (भद्रगोल) कायम राखेको हुन्छ। तर अब त्यो अद्वितीय र सुन्दर (सुन्दर भद्रगोल) देखिन्छ, जसलाई मानिसहरूले सङ्कलन गर्छन् र सजाउँछन्।
यो "सी ग्लास" जस्तै, व्यक्ति पनि जीवनका कठिनाइ र आन्तरिक संघर्षहरूबाट गुज्रिएर एक अद्वितीय र सुन्दर (यद्यपि केही हदसम्म 'अपूर्ण' वा 'अस्तव्यस्त') अस्तित्वमा रूपान्तरित हुन्छ।
Comments
Post a Comment